Η 21η Μαρτίου καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ ως Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων, σε ανάμνηση ενός τραγικού συμβάντος που συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη. Την21η Μαρτίουτου 1960 η αστυνομία της ρατσιστικής Νοτίου Αφρικής πυροβόλησε εν ψυχρώ κατά μιας διαδήλωσης φοιτητών στην πόλη Σάρπβιλ, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 70 άνθρωποι. Οι νεαροί διαδηλωτές διαμαρτύρονταν ειρηνικά κατά των νόμων του Απαρτχάιντ, που είχε επιβάλει το καθεστώς της λευκής μειοψηφίας στη χώρα. Δείτε σχετικά βίντεο μεταξύ των οποίων και το εξαιρετικό βίντεο που δημιούργησε ο Γιώργος Τζίμας του Α2:
Η Ελένη Σαραντίτη γεννήθηκε στη Νεάπολη της Λακωνίας, αλλά ζει στην Αθήνα από την ηλικία των δεκαεπτά ετών. Μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί δεκαέξι βιβλία της. Περισσότερα για τη συγγραφέα δείτε στην προσωπική της ιστοσελίδα στο σύνδεσμο που ακολουθεί: Ιστοσελίδα Ελένης Σαραντίτη
Το κείμενο
Το απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο "Κάποτε ο κυνηγός...".
Ο τίτλος του μυθιστορήματος είναι δανεισμένος από το ποίημα του Γ. ΣεφέρηΚίχλη, που αναφέρεται στον ξεριζωμό των Ελλήνων της Μ. Ασίας. Στην ενότητα Α΄του ποιήματος (Το σπίτι κοντά στη θάλασσα, στ. 2-3) βρίσκεται η φράση: κάποτε ο κυνηγός βρίσκει τα διαβατάρικα πουλιά κάποτε δεν τα βρίσκει. Και τα διαβατάρικα πουλιά είναι οι κυνηγημένοι πρόσφυγες (υπενθυμίζεται ότι και ο Σεφέρης ήταν πρόσφυγας).
H νεαρή Eυρυδίκη που, γεννημένη από οικογένεια Eλλήνων πολιτικών προσφύγων στην Tασκένδη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης αφομοίωσε ό,τι καλύτερο διέθεταν οι δυο πολιτισμοί και οι δυο πατρίδες, είναι η αφηγήτρια της οικογενειακής οδύσσειας που κράτησε σαράντα χρόνια και που ακόμα δεν τελείωσε. O Eμφύλιος, ο εκπατρισμός, οι προσπάθειες να ζήσουν και ν' αναπτυχθούν στην καινούρια πατρίδα, η φοβερή νοσταλγία για τον τόπο που άφησαν, οι καινούριοι δεσμοί, οι σπουδές, η πρόοδος και ο κόσμος μιας τρυφερής νεαρής ύπαρξης, μεγαλωμένης μες στην εμπιστοσύνη, την αγάπη, τη χαρά. Που δεν κράτησαν πολύ, καθώς η οικονομική κρίση που ξεσπά στην τότε Σοβιετική Ένωση και ο ακατανίκητος πόθος της επιστροφής, μαζί και οι υποσχέσεις των Eλλήνων αρμοδίων, τους ωθούν, οικογενειακώς, σε νέες περιπέτειες, τούτη τη φορά στην ίδια τους την πατρίδα, που τους μεταχειρίζεται σαν αποπαίδια, οδηγώντας τους σε νέα προσφυγιά. H διήγηση της Eυρυδίκης αποκαλύπτει και έναν ωραίο, συγκινητικό και ενθουσιώδη πρώτο έρωτα, που εμποδίστηκε στο ξεκίνημά του διότι ο σκληρός κυνηγός, που είναι η ζωή, άλλα είχε ορίσει...
Δείτε την ομώνυμη ταινία, των μαθητών του 1ου Γυμνασίου Νέας Ορεστιάδας, σε σενάριο βασισμένο στο απόσπασμα του ομότιτλου, βραβευμένου από την UNESCO βιβλίου.
Δραστηριότητες
Συγκρίνετε την ηρωίδα του αποσπάσματος με την ηρωίδα από το κείμενο Ο δρόμος για τον Παράδεισο είναι μακρύς της Μαρούλας Κλιάφα και συμπληρώστε τον πίνακα που ακολουθεί. Στη συνέχεια προσπαθήστε να παρουσιάσετε την προσωπικότητα των δύο κοριτσιών. Αναζητήστε
πληροφορίες για τις δύο ηρωίδες στα κείμενα και υπογραμμίστε τα αντίστοιχα χωρία.
Μην ξεχνάτε ότι πρέπει να
παρουσιάσετε τα προβλήματα των δύο ηρωίδων, τα συναισθήματα τους και τις
σχέσεις τους με τα μέλη της οικογένειας τους και με τα μέλη του ευρύτερου
κοινωνικού συνόλου. Ένα
σύντομο βίντεο που αξίζει να
παρακολουθήσετε, θα σας βοηθήσει να κατανοήσετε τα προβλήματα των δύο ηρωίδων: Ονειρα σε άλλη γλωσσα μια ταινία της Λουκίας Ρικάκη
Τώρα
πια γνωρίζετε πολύ καλά και τις δύο ηρωίδες των κειμένων. Μπορείτε να
εντοπίσετε ομοιότητες και διαφορές ανάμεσα στη Βερόνικα και στην Ευρυδίκη; Να
τις καταγράψετε.
Βερόνικα
Ευρυδίκη
Που
ζει;
Από
πού κατάγεται;
Πόσο
χρονών είναι;
Ποια
μέλη της οικογένειάς της αναφέρονται στο κείμενο;
Ποιο
πρόβλημα
αντιμετωπίζει;
Αποφασίζετε να στείλετε μια επιστολή σε μία από τις
δύο ηρωίδες των κειμένων σας για να τη βοηθήσετε στο πρόβλημα που
αντιμετωπίζει. Ποια από τις δύο θα επιλέγατε για να στείλετε την επιστολή και
γιατί; Τι θα γράφατε στην επιστολή σας για να την κάνετε να αισθανθεί καλύτερα;
Υποθέστε
ότι η Βερόνικα και η Ευρυδίκη έχουν τη δυνατότητα να συναντηθούν και να
συνομιλήσουν. Τι θα έλεγαν σε αυτήν τους τη συνάντηση; Γνωρίζετε πια πολύ καλά
τις ηρωίδες και τα προβλήματα τους. Βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει και
γράψτε έναν φανταστικό διάλογο ανάμεσα στη Βερόνικα και στην Ευρυδίκη. Μη
ξεχνάτε ότι σε αυτόν τον διάλογο θα πρέπει να παρουσιάζονται οι δυσκολίες που
αντιμετωπίζουν οι δύο ηρωίδες και τα συναισθήματα τους.
Η εξορυκτική δραστηριότητα στη Σέριφο 1861-1965 100 χρόνια από την απεργία στα Μεταλλεία της Σερίφου Μεταλλεία Σερίφου Η απεργία της Σερίφου Εκπομπή -- αφιέρωμα στην απεργία των μεταλλωρύχων της Σερίφου που κατέληξε στην αιματηρή σύρραξη της 21ης Αυγούστου με εφτά νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Πρόκειται για τη δεύτερη αιματηρή εργατική εξέγερση στη συνδικαλιστική ιστορία της Ελλάδος, μετά τα δραματικά γεγονότα της απεργίας του Λαυρίου, το 1896. Η εκπομπή ξεκινάει δίνοντας πληροφορίες για τις ιστορικές συγκυρίες της εποχής, που ευνόησαν τον ξεσηκωμό των μεταλλωρύχων της Σερίφου. Στην συνέχεια, παρουσιάζεται η ιστορία των μεταλλείων του νησιού, από το 1884, όταν ο Γερμανός μεταλλειολόγος ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΓΚΡΟΜΑΝ ανέλαβε την επιχείρηση. Το 1906, ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ, γιος του ΑΙΜΙΛΙΟΥ ΓΚΡΟΜΑΝ, συνέχισε την επιχείρηση με πολύ πιο σκληρή διαχείριση από του πατέρα του. Απάνθρωπη σκληρή δουλειά επί δωδεκάωρο, μεροκάματα πείνας και παντελή έλλειψη μέτρων ασφαλείας. Το 1916, ο συνδικαλιστής ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΠΕΡΑΣ, οργανώνει τους μεταλλωρύχους σε σωματείο. Τον Αύγουστο του 1916, οι μεταλλωρύχοι ξεσηκώθηκαν εναντίον του εργοδότη τους, ζητώντας εφαρμογή του οκταώρου και βελτίωση των άθλιων συνθηκών εργασίας. Για την προσωπικότητα του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΠΕΡΑ και το χρονικό της αιματηρής εξέγερσης στη Σέριφο καταθέτουν τις μαρτυρίες τους, η κόρη του συνδικαλιστή ΝΕΦΕΛΗ ΣΠΕΡΑ, ο λαογράφος της Σερίφου ΘΟΔΩΡΗΣ ΛΙΒΑΝΙΟΣ, ο παλιός μεταλλωρύχος ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΑΚΗΣ, ο πρόεδρος του σωματείου εργατών και λατόμων Σερίφου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤΑΜΑΤΑΚΗΣ και η τέως δήμαρχος του νησιού ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΥΝΟΔΙΝΟΥ. Κατά τη διάρκεια του επεισοδίου, προβάλλεται οπτικοακουστικό και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
Διεθνής ημέρα των δικαιωμάτων των γυναικών Η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας (διεθνής ημέρα των δικαιωμάτων των γυναικών) γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Mαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Είναι μια εργατική πρωτομαγιά που προηγήθηκε της γνωστής, διότι αν και οι γυναίκες ανήκαν στο ανθρώπινο είδος, επί αιώνες εργαζόταν πολλές φορές διπλάσια από ό,τι το “ισχυρό φύλο”. Ενώ τα πρώτα συνδικάτα στο Σικάγο εξεγέρθηκαν υπέρ των εργατικών δικαιωμάτων τους το Μάιο 1886, η πρώτη διαμαρτυρία εργατριών για τις άθλιες συνθήκες εργασίας τους στα κλωστοϋφαντουργεία της Αμερικής έγιναν 10 χρόνια νωρίτερα, το Μάρτιο του 1857. Εκατοντάδες γυναίκες εργαζόμενες στα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας και στα ραφτάδικα της περιοχής κατεβαίνουν στους δρόμους διεκδικώντας «δεκάωρη δουλειά, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, μεροκάματα ίσα με των αντρών». Η πορεία χτυπήθηκε από την αστυνομία και βάφτηκε στο αίμα… Το 1903 για πρώτη φορά ιδρύεται η πρώτη γυναικεία συνδικαλιστική οργάνωση στην Αμερική (Women's Trade Union League) η οποία θα στηρίξει τις προσπάθειες των εργατριών να δημιουργήσουν εργατικά σωματεία στους χώρους δουλειάς τους. Η οργάνωση έπαιξε σημαντικό ρόλο στην οργάνωση μαζικών απεργιών αλλά και στην διεκδίκηση του δικαιώματος ψήφου για τις γυναίκες.
Το Φλεβάρη του 1910 έγινε στη Νέα Υόρκη μια μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση, στην οποία πήραν μέρος πάνω από 20.000 εργάτριεςπαραλύοντας την παραγωγή. Για 13 βδομάδες, μέσα στο καταχείμωνο, γυναίκες από 16 ως 25 χρονών διοργάνωναν και συμμετείχαν σε πικετοφορίες σε καθημερινή βάση. Η αστυνομική καταστολή και βία αλλά και οι συλλήψεις που δεχόντουσαν οι εργάτριες ήταν επίσης επί καθημερινής βάσης. Τα δικαστήρια ήταν, φυσικά, προκατειλημμένα υπέρ των εργοδοτών. Ωστόσο, η απεργία δε διαλύθηκε, παρά μόνο όταν έγιναν συμβιβασμοί στις περισσότερες επιχειρήσεις.
«Αυτό που η γυναίκα που μοχθεί και θέλει είναι το δικαίωμα στη ζωή, όχι απλά να υπάρχει - το δικαίωμα στη ζωή. Τίποτα περισσότερο από το δικαίωμα ένα απλού ανθρώπου. Η εργάτρια πρέπει να έχει το ψωμί, αλλά πρέπει να έχει και τα τριαντάφυλλα» Rose Schneiderman, 1912
